Gezenyer Rize'den Bildiriyor, Çay'a Geldik 2

Güzel bir sabah’a merhaba deyip, ekip olarak kahvaltımızı kaldığımız otelde yapıp hemen dışarıya fırladık. Bugün Rize’de son günümüz, veda etmeden yeşilliklerin arasında kaybolalım dedik ve ver elini yaylalar.

Yeşilliklerin arasında kaybolmadan, ilk durak olarak çayımıza eşlik etsin diye, fırından Rize simitlerimizi torbalarımıza dolduruyoruz. Bir yandan arka fonda Karadeniz ezgileri çalarken bir yandan da  sert mizaçlı simitleri kemire kemire yol almanın keyfine vardık. Efendim, simit deyince bu bizim bildiğimiz simitlerden değildi, yanlış anlaşılmasın. Rize simidi, epey bir sert, susamsız ve halka şeklinde. Söylenene göre bekledikçe güzelleşiyormuş, sertliğine alışkın olmayanlara çayın içine batırıp yenmesini tavsiye ederim.

Az gittik, uz gittik dere tepe düz gittik derken Şenyuva Köprüsünde ilk molamızı vermeden edemedik. Çamlıhemşindeki bu taş köprü en eski köprü olarak kabul ediliyormuş. Diğer bir adı Çinçiva Köprüsü olan köprü de fotoğraf çekmelere doyamadık dersem yeridir herhalde. Sonunda şöförümüz ‘ yukarı da daha güzelleri var’ deyince Şenyuva Köprüsüyle vedalaştık.

Sonra ki durağımız en tepeye, daha da tepeye derken kendimizi Zilkale’de bulduk. Yüksekçe bir tepe üzerinde bulunan Zilkale’yi gezmekte çok keyifliydi. Surların içinde gezdikten sonra, bir kahve molası hiç fena olmaz diyerek manzaraya karşı bir keyif kahvesi içtik.

Bu kadar dağ, bayır gezip bir de üzerine bol oksijen alınca karnımızın acıkması da kaçınılmaz olur dedik ve minibüsümüzün direksiyonunu doğru Ayder Yaylasına kırdık. Önce biraz yemek sonrasında da etrafı gezmece diyerek Ayder Sofrasında hazırlanan Karadeniz lezzetlerini tatmak için soframıza kurulduk. Bir anda soframız donatıldı, seviyorum böyle misafirperverlikleri hele de mevzu bahis yemek olunca. Turşu kavurması olmazsa olmazlardan olduğu gibi karalahana sarması da ondan geri kalır mı? Pek tabi ki kalmaz.

Kara lahana çorbasına hayır denir mi? denmez dedim ve bir kase çorbayı afiyetle içtim. İçmeden önce sevgili İkbal‘in öyle sade sade içme, içine mısır ekmeğini ufala, bizler hep böyle içeriz deyince, bana da bu usul içmek düştü. Gerçekten de harika oldu diyebilirim. 

Henüz çorbam yeni bitmişti ki sıcak sıcak muhlama gelmez mi? Hiç acımadan daldırdım içine mısır ekmeğini,şöyle uzata uzata yedim vallahi. 

Ana yemek olarak ise saç kavurma ve kiremitte alabalık masamızı şenlendirdi. Tatları güzeldi, normal de acıyla pek aram olmasa da saç kavurmanın hafif acılığı rahatsız edecek boyutta değilde.

Ve gelelim tatlı finale. Olmazsa olmaz, yenilmeden İstanbul’a dönülmez bir lezzet olan Laz böreği tatlı bir deneyim olarak hafızamda yer etti. Bilenler bilmeyenlere söylemiştir belki ama ben yine de ufak bir hatırlatma yapayım. İsminin içinde börek geçse de aslında görünüşü börek gibi olan ama şerbetli bir tatlı olur Laz Böreği. Ben kendi adıma pek severim hatta biz Selanik göçmenlerinin bayramlarda ve özel günlerde yaptığı Dilme tatlısını andırır. 

Bu kadar yemek sonrasında, şimdi biraz etrafı keşfetme zamanı dedik ve Ayder Yaylasında kah yeşilliklerde yuvarlandık kah fotoğraf çektik. Yanlız dikkatimi çeken etrafta çok fazla Suriyeli ve Arap turist'in olmasıydı, öyle ki Arapça yazılar göze çarpıyordu. Bir an için kendimi başka bir yerde hissettim. Sanırsam son zamanlarda tüm Karadeniz bölgesinin kanayan yarası olmuş bu durum. Neyse ki bol oksijen depolamanın keyfine varıp, sonrasında da Haşimoğlu Otel’in terasında mis gibi çaylarımızı yudumladık. 

Evet, ülkemizin her yeri gezilesi, görülesi ama Karadeniz bir başka. Bu güzel gezi daveti için Çaykur ve Çayçek ekibine çay kokulu sevgilerimi gönderiyorum. En kısa zaman da diğer yaylalara gitmek için şimdiden planımı yapıyorum. 

Gezi'nin ilk bölümünü okumak için tıklayınız.